Alweer halverwege!
07 Juli 2015 | Bolivia, Potosí
Ik ben alweer over de helft van mijn Bolivia trip besef ik mij net. Dus op zich misschien is het weer tijd voor een verslagje. De beloofde foto's zullen ook wel een keertje komen. De combinatie tijd, zin en een pc heeft zich alleen nog niet voorgedaan.
Ik meen dat ik met mijn vorige verslag geëindigd was in Cochabamba. Na Cochabamba ben ik naar Sucre gevlogen en daar heb ik eigenlijk gewoon een weekje gechilled. Veel mensen/reizigers blijven hier hangen om Spaans te leren en ik kan zien waarom! Heerlijke stad, eigenlijk de eerste stad waar ik het idee had dat ik daar wel langer zou kunnen blijven. Helaas heb ik niet echt de tijd om veel langer te blijven of om Spaans te leren. De rest van Bolivia wacht!
Sucre is de constitutionele hoofdstad van Bolivia. Met zijn/haar (geen idee welk geslacht deze stad heeft) witte koloniale gebouwen en heuvels is er gewoon een relaxte sfeer in en om de stad. Doet mij af en toe denken aan een rustig Italiaans of Spaans bergstadje. Iedere dag ook goed gegeten en wanneer de copa america op tv ook wel een paar biertjes gedronken. (Helaas heeft Chili die gewonnen, de meeste Bolivianen waren fervente Argentinië supporters in de finale, iets te maken met een verloren oorlog over een kuststrook aan de oceaan).
Ook hier heb ik lekker de toerist uitgehangen. Aan het grote plein in Sucre staat het "Casa de Libertad". Het gebouw waar de revolutie/vrijheidsverklaring van Bolivia is begonnen. Door meer dom geluk dan daadwerkelijke planning, begon er net een Engelstalige tour toen ik binnen kwam lopen. Dus kreeg ik een leuke rondleiding en een lesje in Boliviaanse geschiedenis.
Ergens in de week daarna ben ik ook naar El parco ceratico geweest. Door dom toeval (zoals meestal met archeologische ontdekkingen volgens mij) werd er in een steengroeve vlakbij Sucre een enorme cliff wand met dinosaurus voetafdrukken gevonden. In Nederland had ik net voordat ik vertrok Jurassic World gezien dus de dino-gekte van de jeugd leefde alweer een beetje. En om eerlijk te zijn, nadat ik daar ben geweest al helemaal! Het was een soort themapark met allerlei dino replica's die over Zuid-Amerika gevonden zijn. Daarbij kon je met helm en al de steengroeve in om de dino afdrukken zelf te zien van dichtbij. Ter vergelijking; de gemiddelde dino afdruk is groter dan mijn hoofd. Best gaaf om te zien hoe groot ze daadwerkelijk zijn.
Na Sucre ben ik naar Potosi vertrokken waar ik nu nog steeds ben. Eigenlijk wilde ik vandaag doorgaan naar Uyuni maar de hele stad staakt! Het heeft iets te maken met onvrede met geld van de regering. Op zich is de stad daardoor best gezellig geworden, overal speelt jong en oud op straat. De wegen zijn afgesloten waardoor er verkeersvrije stad is ontstaan met drukte alom. Niemand werkt immers.
Qua toerisme heb ik wel gelukkig het een en ander kunnen doen. Allereerst een bezoek aan de zilvermijnen hier; best een pittige onderneming. Om een beeld te schetsen; 250m diep een berg in, met nauwe gangen (af en toe kruipen!), erg stoffig en nog minder zuurstof dan je al daarvoor had op 4000+ meter hoog. Ik was na 2 uur in de berg al blij genoeg om buiten te zijn. Het is bijna niet voor te stellen hoe het is om daar dagelijks 10-12 uur te moeten werken voor 100 bolivianos (ongeveer 14 euro) per dag. Ergens kan ik het goed begrijpen dat ze staken! Terug in het hostel (Casa blanco) kon ik gelukkig warm douchen en in de hangmat hangen met een kop echte Engelse thee (thanks Maggie!).
Potosi leeft vooral op haar zilvermijnen, de Spanjaarden hebben dat in gang gezet en langzaam op hun manier geïndustrialiseerd. Eigenlijk voelt de hele stad een beetje als vergane glorie. Overal zijn prachtig versierde gebouwen en kerken met daarom heen toch wel armoede. Één van de mooiste gebouwen is misschien wel het mintmuseum. Geen museum over pepermunt maar over het maken van de munten uit al dat zilver dat daar gedolven werd. Je mocht er alleen in met een gids, en vandaag waren alle rondleidingen gek genoeg in het Frans of Spaans. Ik besloot dat mijn Frans nog steeds wat beter was dan mijn Spaans dus ik opteerde daarvoor. Erg mooi en indrukwekkend om te zien en tegelijk schrijnend als je de gemiddelde levensverwachting van de arbeiders daar te horen kreeg (gemiddeld 10-15 jaar na aankomst, totaal iets van 8 miljoen mensen gestorven in de mijnen + verwerking ervan, en dat loopt nog steeds op).
Morgen ga ik een nieuwe poging doen om in Uyuni te komen. Heb er wel vertrouwen in, er schijnt een bus te gaan en anders ga ik via Sucre. In tegenstelling tot vandaag ben ik er op tijd bij! Ik vind het hier in Potosi al koud (overdag niet warmer dan 10 graden, 's nachts tot -5 graden) maar in Uyuni schijnt het nog wat kouder te worden! Heb dus alvast lamasokken, lamahandschoenen en een lamamuts gehaald. Hopelijk red ik het daarmee!
Ik meen dat ik met mijn vorige verslag geëindigd was in Cochabamba. Na Cochabamba ben ik naar Sucre gevlogen en daar heb ik eigenlijk gewoon een weekje gechilled. Veel mensen/reizigers blijven hier hangen om Spaans te leren en ik kan zien waarom! Heerlijke stad, eigenlijk de eerste stad waar ik het idee had dat ik daar wel langer zou kunnen blijven. Helaas heb ik niet echt de tijd om veel langer te blijven of om Spaans te leren. De rest van Bolivia wacht!
Sucre is de constitutionele hoofdstad van Bolivia. Met zijn/haar (geen idee welk geslacht deze stad heeft) witte koloniale gebouwen en heuvels is er gewoon een relaxte sfeer in en om de stad. Doet mij af en toe denken aan een rustig Italiaans of Spaans bergstadje. Iedere dag ook goed gegeten en wanneer de copa america op tv ook wel een paar biertjes gedronken. (Helaas heeft Chili die gewonnen, de meeste Bolivianen waren fervente Argentinië supporters in de finale, iets te maken met een verloren oorlog over een kuststrook aan de oceaan).
Ook hier heb ik lekker de toerist uitgehangen. Aan het grote plein in Sucre staat het "Casa de Libertad". Het gebouw waar de revolutie/vrijheidsverklaring van Bolivia is begonnen. Door meer dom geluk dan daadwerkelijke planning, begon er net een Engelstalige tour toen ik binnen kwam lopen. Dus kreeg ik een leuke rondleiding en een lesje in Boliviaanse geschiedenis.
Ergens in de week daarna ben ik ook naar El parco ceratico geweest. Door dom toeval (zoals meestal met archeologische ontdekkingen volgens mij) werd er in een steengroeve vlakbij Sucre een enorme cliff wand met dinosaurus voetafdrukken gevonden. In Nederland had ik net voordat ik vertrok Jurassic World gezien dus de dino-gekte van de jeugd leefde alweer een beetje. En om eerlijk te zijn, nadat ik daar ben geweest al helemaal! Het was een soort themapark met allerlei dino replica's die over Zuid-Amerika gevonden zijn. Daarbij kon je met helm en al de steengroeve in om de dino afdrukken zelf te zien van dichtbij. Ter vergelijking; de gemiddelde dino afdruk is groter dan mijn hoofd. Best gaaf om te zien hoe groot ze daadwerkelijk zijn.
Na Sucre ben ik naar Potosi vertrokken waar ik nu nog steeds ben. Eigenlijk wilde ik vandaag doorgaan naar Uyuni maar de hele stad staakt! Het heeft iets te maken met onvrede met geld van de regering. Op zich is de stad daardoor best gezellig geworden, overal speelt jong en oud op straat. De wegen zijn afgesloten waardoor er verkeersvrije stad is ontstaan met drukte alom. Niemand werkt immers.
Qua toerisme heb ik wel gelukkig het een en ander kunnen doen. Allereerst een bezoek aan de zilvermijnen hier; best een pittige onderneming. Om een beeld te schetsen; 250m diep een berg in, met nauwe gangen (af en toe kruipen!), erg stoffig en nog minder zuurstof dan je al daarvoor had op 4000+ meter hoog. Ik was na 2 uur in de berg al blij genoeg om buiten te zijn. Het is bijna niet voor te stellen hoe het is om daar dagelijks 10-12 uur te moeten werken voor 100 bolivianos (ongeveer 14 euro) per dag. Ergens kan ik het goed begrijpen dat ze staken! Terug in het hostel (Casa blanco) kon ik gelukkig warm douchen en in de hangmat hangen met een kop echte Engelse thee (thanks Maggie!).
Potosi leeft vooral op haar zilvermijnen, de Spanjaarden hebben dat in gang gezet en langzaam op hun manier geïndustrialiseerd. Eigenlijk voelt de hele stad een beetje als vergane glorie. Overal zijn prachtig versierde gebouwen en kerken met daarom heen toch wel armoede. Één van de mooiste gebouwen is misschien wel het mintmuseum. Geen museum over pepermunt maar over het maken van de munten uit al dat zilver dat daar gedolven werd. Je mocht er alleen in met een gids, en vandaag waren alle rondleidingen gek genoeg in het Frans of Spaans. Ik besloot dat mijn Frans nog steeds wat beter was dan mijn Spaans dus ik opteerde daarvoor. Erg mooi en indrukwekkend om te zien en tegelijk schrijnend als je de gemiddelde levensverwachting van de arbeiders daar te horen kreeg (gemiddeld 10-15 jaar na aankomst, totaal iets van 8 miljoen mensen gestorven in de mijnen + verwerking ervan, en dat loopt nog steeds op).
Morgen ga ik een nieuwe poging doen om in Uyuni te komen. Heb er wel vertrouwen in, er schijnt een bus te gaan en anders ga ik via Sucre. In tegenstelling tot vandaag ben ik er op tijd bij! Ik vind het hier in Potosi al koud (overdag niet warmer dan 10 graden, 's nachts tot -5 graden) maar in Uyuni schijnt het nog wat kouder te worden! Heb dus alvast lamasokken, lamahandschoenen en een lamamuts gehaald. Hopelijk red ik het daarmee!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
